Κριτική

Ο Αγιογράφος Δημήτριος Αλεβιζόπουλος και το Αγιογραφικό του έργο.

Ο κ. Δημήτριος Αλεβιζόπουλος, καλλιτέχνης δημιουργός με ιδιοσυγκρασία εκρηκτική και συνάμα προσανατολισμένη στην ουσία της Ορθοδόξου αγιογραφίας, μετέρχεται το λειτούργημα του αγιογράφου, δημιουργώντας εικονογραφικές συνθέσεις, τόσο σε φορητές εικόνες, όσο και σε τοιχογραφίες, ναούς και μοναστήρια της Ορθόδοξης Ανατολής.

Προσεκτικότερη μάλιστα μελέτη του αγιογραφικού του έργου σε ναούς της ευρύτερης περιοχής της Αττικής και σε φορητές εικόνες βεβαιώνει ότι, αυτό αναφέρεται στον ιστορικό, αγιολογικό και λειτουργικό κύκλο της Ορθόδοξης εκκλησίας μας και διακρίνεται για το σχέδιο, την καλλιτεχνική ζέση, την αίσθηση του χρώματος, την πτυχολογία των ενδυμάτων και κυρίως την έκφραση του ωραίου, στοιχεία που ασφαλώς βεβαιώνουν τον υπερβατικό χαρακτήρα της Βυζαντινής αγιογραφίας.

Σε πολλά έργα του που μελέτησα, κατάφερε ο κ. Αλεβιζόπουλος να συνδυάσει και να εναρμονίσει την κλασική αρχαιότητα με το Χριστιανισμό και την Ορθοδοξία.

Και στη μεν κλασική αρχαιότητα ο αγιογράφος αυτός οφείλει την αναζήτηση του ωραίου, την τελειότητα των σχημάτων, την αρμονία και την αναπαράσταση της φύσεως και του Ορθοδόξου πιστού, με ιδεαλιστικό τρόπο, στο δε Χριστιανισμό και κυρίως στην Ορθοδοξία, οφείλει την εξαφάνιση του όγκου και του χώρου, την τάση για αφηρημένη έννοια και την αναπαράσταση, τόσο του πνευματικού κόσμου, όσο και των μεγάλων και αιωνίων αληθειών της Ορθοδοξίας μας.

Περιγράφει με επιτυχία τον απερίγραπτο Θεό και προσπαθεί να θεοποιήσει τον περιγραπτό άνθρωπο στα πλαίσια του δυνατού.

Παράλληλα εξιστορεί την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη με τις βαθύτερες συμβολικές της παραστάσεις και δογματικές αλήθειες,υποτάσσοντας τον υλικό στον πνευματικό κόσμο και μεταστρέφοντας την κοσμική σε θεία πραγματικότητα.

Και αυτό το επιτυγχάνει σε μεγάλο βαθμό προσανατολίζοντας έτσι τη σκέψη μας ότι πολύ σύντομα θα ολοκληρωθεί δίδοντας το δυναμικό παρόν της Βυζαντινής τέχνης στην ανήσυχη εποχή μας.

Εκεί όμως που πρωτοπορεί ο κ. Αλεβιζόπουλος, είναι η σχεδιαστική ευκαμψία των ιερών μορφών της Ορθοδοξίας και ο δυναμικός συνδυασμός απεικονίσεως ιερών προσώπων με τον πλούσιο ανθικό και φυτικό διάκοσμο.

Ανθοφόροι, καρποφόροι και φυλλοφόροι κλαδίσκοι, πτηνά, έλικες, κοσμήματα, άνθη, φύλλα και άλλα επαναλαμβάνονται ομοιότυπα με τέτοια διάκριση, ώστε τα εικονιζόμενα μεταξύ αυτών ιερά πρόσωπα να αποτελούν τα αιώνια παραδείγματα και τους δείκτες πορείας των εκκλησιαζομένων πιστών.

Έτσι επιτυγχάνεται η βίωση των μεγάλων αληθειών της Ορθόδοξης αγιογραφίας και η μετάβαση των πιστών από τον παρόντα υλικό και πεπερασμένο κόσμο στον ουράνιο και αιώνιο.

Σε άλλες περιπτώσεις ο αγιογράφος Δημήτριος Αλεβιζόπουλος αποδίδει τη φύση με υπερφυσικό τρόπο.

Τα όρη και οι λόφοι σχηματοποιούνται, τα φυτά και τα ζώα εικονίζονται γεωμετρικά, ενώ το σχέδιο και η εκτέλεση, όπως και το χρυσό βάθος, φανερώνουν την προσπάθειά του να απομακρύνει την παράσταση, μονοπρόσωπη ή πολυπρόσωπη, από τον επίγειο καθημερινό κόσμο και να βεβαιώσουν τους θεατές ότι τα ιερά πρόσωπα που εικονίζονται βρίσκονται σε ουράνιους χώρους και ουράνιους κόσμους, δεν παύουν όμως να αφουγκράζονται τις προσευχές τους και να σπεύδουν σε κάθε αίτημα και σε κάθε πρόσκληση των Ορθοδόξων πιστών Χριστιανών που γίνεται με ταπείνωση, αληθινή πίστη και συντριβή καρδίας.

Και ακόμη τα ιερά πρόσωπα όπως απεικονίζονται με μια εσχατολογική ωραιότητα κάτω από το πρίσμα της οποίας και κατανοούνται, δίδουν την δυνατότητα στους θεατές να βιώσουν τις αλήθειες της Ορθοδοξίας και να μεταφερθούν σε άλλους πνευματικούς κόσμους της Βασιλείας του Θεού.

Όπως δηλαδή εικονίζονται τα επί μέρους στοιχεία των αγίων ( όπως π.χ. το υψηλό μέτωπο, τα μάτια, η μύτη, τα χείλη, η κατά πρόσωπο στάση κ.α. ), εκφράζουν την ηρεμία και την ησυχία, την ειρήνη και τη μακαριότητα όπου και ανήκουν.

Οι μεγάλοι αμυγδαλωτοί οφθαλμοί, είναι γενικός κανόνας στα έργα του, που μαζί με την κάθετη και λεπτή μύτη και τα λεπτά χείλη, τα τρία φωτεινά τρίγωνα στο μέτωπο και τις παρειές, με τις διακριτικές ή έντονες ψιμυθιές, ομιλούν ευγλωττότερα για την ιδεολογία και το βαθύτερο νόημα κάθε επί μέρους παραστάσεως.

Όλα δε μαζί εκφράζουν ουράνια μακαριότητα των ¨δεδουλευκότων ανδραγαθίαις τω αληθινώ Θεώ¨.

Με τον τρόπο δηλαδή αυτό ο αγιογράφος Δημήτριος Αλεβιζόπουλος μετουσιώνει τους προβληματισμούς, τις ανησυχίες και τους στοχασμούς της εποχής μας και αποπνέει το βαθύ αίσθημα της έντονης διαμαρτυρίας για μια αληθινή παραδοσιακή αγιογραφική τέχνη πολύ δυνατή σε έμπνευση και ανεξάντλητη σε δημιουργικότητα και ζωογονία.

Μελετώντας τέλος με προσοχή το σύνολο του έργου του κ. Αλεβιζόπουλου διαπιστώνουμε ότι είναι προικισμένος με ισχυρή αφηγηματικότητα, ψυχική ευγένεια, μεγάλη εκφραστική δύναμη, αληθινή καλλιτεχνική έμπνευση, μυστικό βάθος, πλαστικότητα και ισχυρή θεματολογική φαντασία.

Οι δημιουργίες του βασισμένες στην παράδοση της Ορθόδοξης Ανατολής, κινούνται δυναμικά ανάμεσα στην φαντασία και στην πραγματικότητα.

Παράλληλα τα έργα του είναι πηγές έμπνευσης για όσους αναζητούν στην Βυζαντινή τέχνη στοιχεία γόνιμα για νέες δημιουργίες.

Αναμφισβήτητα όλα τα παραπάνω βεβαιώνουν δόκιμο δημιουργό με ισχυρή καλλιτεχνική πνοή και δύναμη να εκφράζει το ωραίο και ενίοτε το υψηλό, γεγονός που βεβαιώνουν τον υπερβατικό χαρακτήρα της παραδοσιακής αγιογραφικής τέχνης.

Παράλληλα με διαρκώς ανανεούμενους εκφραστικούς τρόπους καλλιεργεί τις αισθήσεις και εξυψώνει το πνεύμα των Ορθοδόξων πιστών.









Εν Αθήναις τη 25η  Φεβρουαρίου  1997

3 Οκτωβρίου, 2019 | Η εργασία μου | Κανένα σχόλιο
Ετικέτες:

Σχολιάστε

Your email address will not be published.

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>

*